Rozdział 2

 

*Narrator*

Dziewczyna rozejrzał się po okolicy. Krople deszczu rytmicznie rozpryskiwały się o asfalt. Ulice jak i chodniki pozostawały puste. Nie myśląc dłużej brunetka postanowiła zbliżyć się do maszyny. Z chmur dymu wyłoniła się sylwetka jakiegoś chłopaka. Leżał nie przytomny. Lau, przyjrzała mu się uważnie. Był ubrany w czarne rurki, biały t-shirt i czarną skórzaną kurtkę. Odgarnęła kosmyki włosów za ucho i ukucnęła przy blondynie. Dłonie trzęsły się jej jak nigdy, po mimo tego zdołała sprawdzić puls. W momencie kiedy brunetka pochyliła się nad chłopakiem, ten otworzył oczy.
- Nic ci nie jest? - spytała nieśmiało - Możesz wstać?
Blondyn  zilustrował ją przymrużonym wzrokiem.
- Nie chyba nic. - odparł.
- Mam zadzwonić po pogotowie, albo po kogoś z rodziny? - pytała dalej, a jej oczy błyszczały ciekawością.
- Nie! - warknął oschle - Naprawdę, nic mi się nie stało... A z tobą wszystko w porządku?
- Tak, stałam jakieś 3 metry dalej.
W czasie, krótkiej i niepewnej wypowiedzi siedemnastolatki, chłopak zdążył podnieść się z ziemi. We włosach miał odłamki szkła, a z łuka brwiowego sączyła się krew. Po chwili dziewczyna stanęła na przeciw niego. Wyglądało to dość nie typowo. Zadbana i zgrabna brunetka, ubrana u kolory beżu i bieli. Lekki makijaż, do tego kręcone kosmyki włosów przykrywające ramiona. A po drugiej stromnie wysoki blondyn. Czarne ubrania. Włosy w nieładzie i do tego stróżka krwi na twarzy. Jak spotkanie anioła z demonem.
- Jestem Ross. - przedstawił się wyciągając dłoń do dziewczyny.
- Laura, Marie Marano. - odparła dumna.
Chłopak przekręcił głowę lekko w bok, po czym uśmiechnął się chytrze.
- Masz ładne imię. - powiedział blondyn, grzebiąc przy motorze.
Siedemnastolatka poczuła się jak w pułapce. Zdawało jej się, że kiedyś widziała podobnego chłopaka do tego przed nią.
- Może cię podwieźć? - zaproponował zbliżając się do dziewczyny.
- Nie dziękuje, mieszkam nie daleko... - odparła przestraszona cofając się do tyłu.
- Boisz się mnie? - uśmiechnął się chytrze.
- Nie, a czemu miała bym się bać...
- Trzęsiesz się jak galareta, a oczy zaraz wyskoczą ci z orbity. - ciągnął dalej, a z każdym słowem był bliżej dziewczyny - A może oprowadzić cię po okolicy?
- Nie chce być nie miła, ale spieszę się do domu, a poza tym jest grubo po 17. - dziewczyna starała się wyjść z twarzą.
- Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy... - uśmiechnął się szerzej.
- Czekaj, czekaj, czekaj. Czy ty przypadkiem nie masz na myśli....
- Tak, właśnie mam. - odparł pewnie.
- Jeśli myślisz, że jestem jak każda inna to się grubo mylisz! Przepraszam, ale muszę już iść!
Dziewczyna chciała sprawnie ominąć chłopaka, ale ten złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów.
- Puść mnie... - odezwała się załamanym głosem, wpatrzona w czekoladowe tęczówki blondyna.
- Jak będę chciał.
- Puszczaj! Słyszysz!?
W tym momencie dziewczyna zdała sobie sprawę jak naprawdę jest bezradna. Ulice nadal pozostawały puste. W oknach domów powoli gasły światła. Mokre brąz końcówki włosów lepiły się do twarzy, oczy błyszczały strachem, a dłonie trzęsły się jak nigdy. Postawa Laury była zupełnym odzwierciedleniem chłopaka. Na jego czarnej skórzanej kurtce mieniły się krople deszczy. Stał oparty o motor. Ciemny lakier maszyny odbijał światło księżyca. Na twarzy malował się chytry uśmiech.
Ross był najwyraźniej zahipnotyzowany dziewczyną. Zbliżał się do niej z każdą chwilą.
- Puszczaj! - krzyczała wyrywając się we wszystkie strony.
Nagle modlitwy siedemnastolatki zostały wysłuchane. Do uszy brunetki dobiegł warkot silnika, a światło pojazdu raziło po oczach. Nawet nie zdołała się obejrzeć, a tajemniczy chłopak uciekł.
- Laura! Wsiadaj! - krzyknął mężczyzna wychylając głowę przez okno samochodu. Brunetka stała dość długą chwile jak słup soli. Wzrok wbity w kałuże pomógł brunetce odczytać twarz mężczyzna. Był to jej ojciec.
- Gdzieś ty się podziewała? Nie masz pojęcia jak się o ciebie martwiłem! - powiedział , podczas gdy jego córka wygodnie usadowiła się w skórzanym fotelu.
- Musiałam, jeszcze wstąpić do Alice. Nie było jej w szkole, a jutro mamy klasówkę. - skłamała. Czemu? Dla Lau, było pewne, że gdyby powiedziała prawdę, że jakiś chłopak ją zaczepiał z pewnością miała by jeszcze większe kłopoty niż zwykle...

♥♥♥♥

Hejo! Co tam u was? Bo u mnie nawet spoko. Rozdział uważam za kiepski...bardzo kiepski. Nie mam weny, ale za to dużo pierdółek na głowie. Przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale skończył mi się internet i jedyne co mi zostało to komórka. Jak pewnie niektórzy zdążyli już się spostrzec udało mi się dostać do bloga - Laura Marano i R5 Polska. A tak z innej beczki... Chcielibyście żebym założyła drugiego bloga? Tylko pytanie Raura vs Auslly? Next postaram się dodać w środę. I na koniec Bardzo dziękuje za 20 komentarzy, 19 obserwujących i 756 wejść!

Do napisania!