Rozdział 3

*Narrator*

Do wielkiego pomieszczenia przez otwarte okno wpadały wczesne promienie słońca. Blado beżowe ściany koiły myśli, a śmietankowe meble sprawiały, że człowiek kompletnie odbywał. W takim właśnie pokoju spała Laura. Leżała w łóżku, mrucząc coś przez sen, a jednocześnie się uśmiechając. Jej brązowe loki opadały na blade ramiona, a twarz tuliła się w poduszkę. Jednak w pewnej chwili, a właściwie przez hałas dobiegający z dołu, kakaowe oczy otworzyły się. Dziewczyna przeciągnęła się leniwie i spojrzała na zegarek, który wskazywał 7.00. Niechętnie podniosła się z łóżka i ruszyła w kierunku śmietankowej szafy. Pokój Laur wyglądał jak komnata księżniczki. Wszędzie stały glamour'owe meble. Na ścianach wisiały piłki z kwiatami i książkami oraz czarno białe zdjęcia z dzieciństwa dziewczyny. Sufit mieścił się jakieś 3 metry nad głową brunetki. Przy samej górze wisiał żyrandol z kryształków. Na biurku stała lampa i zdjęcie uśmiechającej się Rose (matki). Nie można było pominąć toaletki z ogromnym lustrem i mnustwoma kosmetykami oraz balkonu, z którego rozciągał się widok na ogród z różami, ale też połowę ulicy. Ale wróćmy do naszej bohaterki.
Po długich namyśleniach siedemnastolatka wyciągnęła z szafy wybrany zestaw

. Po drodze zahaczyła o toaletkę, z której wzięła szczotkę i wyszła z pokoju. Szła długim korytarzem. Mijała drzwi od wielu pokoi, oraz dębowe komody, na których stały muszle i wazon. Po kilku minutach doszła do łazienki. Jednak "pokój czystości" okazał się zajęty...
- Amber! Pospiesz się! Dzisiaj muszę wyjść wcześniej do szkoły! - krzyknęła waląc pięściami w drzwi.
- Uspokój się! Nic się nie stanie jak się trochę spóźnisz! - odparła śmiejąc się na głos.
- Ale Amber! Mi się naprawdę śpieszy!
Nagle te całe krzyki przerwał ojciec Laury.
- Co tu się u licha wyrabia? Nie pozwalacie nikomu pospać... - powiedział zaspanym głosem.
- Tato, powiedz coś Amber. Musze być dzisiaj wcześniej w szkole... - stęknęła niezadowolona brunetka.
- Lau, musisz zrozumieć, że twoja siostra też potrzebuje dostępu do łazienki... - odparł jakby nieobecny.
- Nie nazywaj jej moją siostrą. - syknęła przez zaciśnięte zęby, jednak mężczyzna już odszedł.
Siedemnastolatka kopnęła ze złością w drzwi, po czym oparła się o ścianę.
Minuty mijały i mijały, a Laura czekała pod drzwiami jak pies na właściciela.
- Masz! - powiedziała oschle Amber wychodząc z łazienki.
Dziewczyna wzięła szybki prysznic i wbiła się w ciuchy. Rzęsty potraktowała czarnym tuszem, a usta przejechała błyszczykiem. Na koniec przejrzała się w lustrze i zadowolona wyszła z "pokoju czystości". Zeszła na dół, zahaczyła o kuchnie w celu wzięcia jabłka i wyszła z domu.
Na dworze było słonecznie. Ptaki śpiewały, a z każdym krokiem na twarzy dziewczyny pojawiał się większy uśmiech. Z torbą przewieszoną przez ramię i dobrym samo poczuciem, po piętnastu minutach doszła do szkoły.
- Lau! - krzyknęła uśmiechnięta Alice podbiegając do przyjaciółki - Co u ciebie?
- Spoko, jak zawsze...  A ty?
- Właściwie to nic ciekawego się nie zdarzyło. Ale dzień się jeszcze nie kończy. - odparła uśmiechnięta.
Nagle rozmowę przyjaciółek przerwał dzwonek. Dziewczyna niechętnie zarzuciła torbę na ramię i ruszyła w kierunku wejścia. Chociaż, siedemnastolatka jest lubiana w szkole zarówno jak i przez nauczycieli i uczniów, to każda sekunda spędzona w tym miejscu to dla naszej głównej bohaterki udręka...

*5 godzin później*

Po kilku godzinach udręki po całym budynku rozległ się głośny dzwonek. Z klas zaczęli wybiegać uczniowie tak, że w jednej sekundzie na korytarz znowu zapanował chaos. jednak Lau nie uczestniczyła w tym zamieszaniu. Spokojnie pakowała książki siedząc jeszcze w sali.

- Lauro? - odezwała się nagle nauczycielka podchodząc do ławki dziewczyny. - Możemy chwilę porozmawiać?

Brunetka niepewnie podniosła wzrok. Podniosła się w krzesła i stanęła naprzeciw nauczycielki.

Była to kobieta wysoka i szczupła. Około trzydziestki. Zawsze zadbana, uczesana w wysoki koński ogon.

- Tak?

- Martwią mnie twoje oceny, zawsze byłaś dobrą uczennicą, a teraz nagle dwójki. Chcesz może mi o czymś powiedzieć?

- Nie, wszystko w porządku...

- Jak chcesz zostanę z tobą po lekcji.  Mogę ci wytłumaczyć temat?

- Naprawdę bardzo dziękuje, ale umówiłam się już z Alice.. - skłamała wybiegając z klasy. - Do widzenia!

- Do widzenia - mruknęła pod nosem kobieta, obserwując oddalająca się sylwetkę uczennicy.
- To mi się upiekło... - szepnęła siedemnastolatka, gdy zalazła się już na zewnątrz.
Słońce świeciło tak sama jak rano. Każdy z przechodniów gdzieś się śpieszył, potrącał drugiego nie rzucając nawet cichego "przepraszam". Sprawdziła godzinę na telefonie i ruszyła pewnym krokiem przed siebie. Dziewczyna szła alejkami parku. Kwiaty kwitły, wabiąc swoim słodkim zapachem motyle. Dzieci bawiły się w okół, a wiatr lekko rozwiewał włosy brunetce.
- Cześć śliczna... - usłyszała nagle za sobą kogoś głos, a po jej ciele przeszły nieprzyjemnie dreszcze.

♥♥♥♥

Rozdział uważam, za kompletne dno... Krótki, bezsensu... Ale nie martwcie się! Postanawiam wziąć się w garść! Obiecuje poprawę! Nie tylko poprawę, ale też szybsze dodawanie rozdziałów. Jesteście wspaniałymi czytelnikami, dlatego nie pozwolę wam tak długo czekać na next. Jeszcze raz bardzo dziękuje, za wszystkie komy, obserwacje i wejścia. Jesteście wspaniali! Rozdział najpóźniej we środę :) Z góry przepraszam za błędy, ale do dyspozycji miałam tylko komórkę. 

Do napisania!